به گزارش پایگاه خبری« عصر کالا» به نقل از پامچال نیوز، مدت‌ها بود که از گوشه و کنار، اخبار و شایعاتی درباره کنسول جدید نینتندو که قصد داشت جانشین Wii U شود، به گوش می‌رسید. این کنسول تا مدت‌ها با نام رمز NX شناخته می‌شد تا اینکه بالاخره طی مراسمی در پاییز 2016، نینتندو به صورت رسمی از کنسول جدید خود با نام Nintendo Switch رونمایی کرد. کنسولی که قصد داشت با ورودش به بازار، خاطرات تلخ Wii U را از خاطرات پاک کند و بتواند به جایگاهی مانند Wii برسد. بالاخره 13 اسفند ماه، روزی بود که این کنسول به صورت رسمی عرضه شد. با زومجی و بررسی نینتندو سوییچ همراه باشید تا ببینیم آیا نینتندو می‌تواند به اهداف خود دست پیدا کند یا خیر.
بررسی ویدیویی نینتندو سوییچ
کنسول نینتندو سوییچ هشتمین کنسول خانگی نینتندو محسوب می‌شود. البته شاید لقب «کنسول خانگی» برای سوییچ، لقب درستی نباشد و استفاده از عبارت کنسول هیبریدی، برای آن بهتر باشد. نینتندو با عرضه کنسول سوییچ، قصد دارد که کنسولی ترکیبی را روانه بازار کند که هم بتوان از آن به عنوان یک کنسول قابل حمل و هم به عنوان یک کنسول خانگی استفاده کرد. از همان ابتدایی که جعبه کنسول را باز می‌کنید، متوجه می‌شوید که این کنسول، با تمام کنسول‌هایی که تا بحال دیده‌اید، فرق می‌کند. بخش اصلی سوییچ، بخشی شبیه به یک تبلت است که دارای یک صفحه نمایش 6.2 اینچی با رزولوشن 720p است و تمام پردازشی که برای انجام بازی نیاز دارید، در همین بخش تبلت مانند انجام می‌شود. دکمه خاموش / روشن،‌ دکمه تنظیم صدا، درگاهی برای قرار دادن کارتریج بازی‌ها که نینتندو برای آنها نام Game Card را انتخاب کرده است و دریچه جریان هوا، مواردی هستند که در قسمت بالایی کنسول قرار دارند. در قسمت زیرین کنسول نیز تنها یک پورت یو‌اس‌بی تایپ سی دیده می‌شود که برای اتصال شارژر یا قرار دادن سوییچ برروی داک مخصوص تعیبیه شده است. در قسمت‌های کناری سوییچ نیز، ریل‌هایی را می‌بینیم که کنترلرهای سوییچ که نینتندو به آنها لقب جوی‌کان داده است،‌ قرار می‌گیرند. پشت سوییچ هم علاوه بر لوگوی نینتندو سوییچ (که تصویری انتزاعی از جوی‌کان‌ها است) پایه‌ای قرار دارد که با باز کردن آن، می‌توانید کنسول را روی میز قرار داده و به بازی بپردازید. در زیر این پایه نیز درگاهی برای قرار دادن کارت حافظه تعبیه شده که توانایی پشتیبانی از کارت‌های حافظه مایکرو اس‌دی تا ظرفیت دو ترابایت را دارد.

معماری پردازنده گرافیکی این کنسول مانند گرافیک‌های دسکتاپی انویدیا است

قلب تپنده سوییچ، یک پردازنده شخصی‌سازی شده تگرا است که نینتندو با همکاری انویدیا توسعه داده است و با اینکه جزئیات این پردازنده توسط نینتندو مشخص نشده، اما نینتندو ادعا می‌کند که معماری پردازنده گرافیکی این کنسول دقیقا در حد و اندازه‌های کارت‌های گرافیک دسکتاپی انویدیا است. سوییچ، یک API شخصی‌سازی شده با نام NVN نیز دارد. بلوتوث 4.1 و وای‌فای با پشتیبانی از استاندارد 802.11ac، از امکانات ارتباطی سوییچ هستند. شما می‌توانید از طریق شبکه اد هاک، تا 8 کنسول را به هم دیگر متصل کنید و با دوستان‌تان به تجربه بازی بپردازید. یک باتری لیتیوم یونی با ظرفیت 4310 میلی‌آمپر ساعت درون کنسول تعبیه شده است که می‌تواند به مدت 2 و نیم الی 6 ساعت (بسته به نوع بازی‌ای که انجام می‌دهید) شارژدهی داشته باشد. داکی که با سوییچ عرضه می‌شود نیز خود دارای چند ویژگی‌ جالب است. اولین ویژگی این داک، این است که دارای سه پورت یو‌اس‌بی است که یکی از آنها USB 3.0 و دوتای دیگر USB 2.0 هستند. دو پورت USB 2.0 در جلوی داک قرار دارند که شما می‌توانید گیم‌پد خود را به آن متصل کرده و آن را شارژ کنید و پورت USB 3.0 نیز در قسمت پشتی داک قرار دارد. علاوه بر پورت USB 3.0، در قسمت پشت داک خروجی HDMI و یک ورودی شارژر نیز قرار دارند.

جوی‌کان‌ها، علی‌رغم اندازه کوچکشان، تکنولوژی‌های زیادی را در خود دارند و در حقیقت به سوییچ برای رسیدن به یک کنسول هیبریدی،‌ کمک شایانی می‌کنند. جوی‌کان چپ و راست با اینکه در ظاهر به هم شباهت زیادی دارند، اما از لحاظ عملکرد کاملا باهم متفاوت هستند. جوی کان سمت راست، علاوه بر دکمه‌های معمول، دارای یک دوربین مادون قرمز و NFC نیز است. این دوربین قابلیت تشخیص فاصله و شکل اشیا را دارد که می‌تواند به روش‌های خلاقانه‌ای مورد استفاده قرار بگیرد. NFC نیز برای سینک شدن عروسک‌های نینتندو موسوم به amiibo برروی جوی کان سمت راست قرار گرفته است. اما یکی از قابلیت‌های بسیار جالب جوی‌کان‌ها، این است که شما می‌توانید از هر کدام از آنها به صورت یک کنترلر مجزا استفاده کنید. به طور مثال اگر در حال تجربه بازی ماریو کارت با دوستان خودتان هستید، هر کدام از شما می‌تواند با در دست گرفتن یکی از جوی‌کان‌ها، یک ماشین کارت را کنترل کند و به بازی بپردازد. یکی از خوبی‌های جوی‌کان‌ها، این است که شما می‌توانید هرکدام از آنها را به صورت یک کنترلر جداگانه نیز استفاده کنید. این موضوع زمانی جالب‌تر می‌شود که قصد دارید با دوستان خود یک بازی دونفره را انجام دهید. در این حالت، با گرفتن جوی‌کان‌ها به صورت افقی، به یک کنترلر کوچک دسترسی دارید و می‌توانید با دوست خود بازی کنید. حتی دو دکمه در بالای این جوی‌کان‌ها که در حالت افقی قرار گرفته‌اند، وجود دارند که گزینه‌های بیشتری برای کنترل کردن بازی در اختیار شما قرار می‌دهند. دروی جعبه سوییچ دو وسیله جانبی نیز قرار دارد که می‌توانید آنها را به جوی‌کان‌ها متصل کنید و راحت‌تر به دکمه‌های بالایی دسترسی داشته باشید. این وسایل جانبی، دارای یک بند نیز هستند که می‌توانید آنها را به دور مچ خود بیندازید تا هنگام بازی کردن بازی‌هایی مانند One Two Switch، جوی‌کان‌ها از دست شما به زمین نیفتند.
یکی از ویژگی‌های بسیار جالب سوییچ، قابلیت تبدیل شدن به یک کنسول خانگی یا قابل حمل به صورت کاملا آنی است
نینتندو سوییچ را می‌توان در سه حالت مختلف بازی کرد. با قرار دادن سوییچ در داکی که درون جعبه سوییچ قرار دارد و متصل کردن آن به تلویزیون، می‌توانید سوییچ را در حالت کنسول خانگی تجربه کنید. در حالتی که سوییچ درون داک قرار داد، سرعت پردازنده آن بالاتر می‌رود و قادر است به شما خروجی تصویر 1080p بدهد. این حالت بخصوص برای زمانی مناسب است که شما می‌خواهید برای مدت طولانی به بازی کردن بپردازید. حالت دوم سوییچ، زمانی است که این کنسول هیبریدی، تبدیل به یک کنسول قابل حمل می‌شود. در این حالت شما با متصل کردن جوی‌کان‌ها به طرفین کنسول و برداشتن آن از روی داک، سوییچ را به یک کنسول قابل حمل تبدیل می‌کنید. در ابتدا ممکن است به نظر برسد که در این حالت کنسول، خیلی عریض است اما نکته بسیار جالب، این است که در هنگام بازی کردن،‌ اصلا احساس ناراحتی نمی‌کنید و می‌توانید به راحتی تا مدت‌ها و تا زمانی که باتری کنسول به شما اجازه بدهد، به بازی کردن در حالت دستی استفاده کنید. اما در این حالت بازی کردن، یکی از مهم‌ترین موارد برای گیمرها، کیفیت صفحه نمایش آن است. با اینکه رزولوشن صفحه نمایش این کنسول 720p است، با این حال این رزولوشن در هنگام بازی کردن مشکلی را برای شما به وجود نمی‌آورد اما نکته‌ای که ممکن است کمی شما را اذیت کند، زاویه دید صفحه نمایش و روشنایی کم آن بخصوص درهنگام تابش مستقیم آقتاب است. با اینکه نینتندو این اقدام را فقط برای بهینه‌ کردن باتری در نظر گرفته است، اما اینکه نتوانید در هنگام تابش آفتاب از کنسول خود استفاده کنید، کمی اذیت کننده است. حالت سومی که نینتندو برای کنسول جدید خود در نظر گرفته است، حالت رو میزی است. در این حالت می‌توانید با باز کردن پایه، کنسول را روی یک سطح صاف قرار داده و با دوستانتان به بازی بپردازید. البته باید توجه داشته باشید که به طور مثال برروی تخت یا مبل یا سطحی که کمی نرم باشد، نمی‌توان سوییچ را قرار داد و این پایه، توانایی نگه داشتن کنسول را برروی یک سطح کمی نرم، ندارد. یکی از ویژگی‌های بسیار جالب سوییچ، قابلیت تبدیل شدن به یک کنسول خانگی یا قابل حمل به صورت کاملا آنی است. به طور مثال فرض کنید که شما بیرون خانه و در حال بازی کردن با سوییچ در حالت قابل حمل بوده‌اید. حال به منزل می‌آیید و قصد دارید که ادامه بازی خود را انجام دهید. تنها کاری که باید انجام دهید، قرار دادن کنسول درون داک است. هنگامی که این کار را انجام می‌دهید، بدون هیچ تغییری ادامه بازی شما برروی تلویزیون پدیدار می‌شود و می‌توانید به راحتی بازی خود را ادامه دهید. برعکس این حالت نیز صادق است و شما می‌توانید با برداشتن کنسول از روی داک،‌ در حالت دستی بازی خود را ادامه دهید.
با قرار دادن سوییچ درون داک، و زمانی که دیگر به صفحه لمسی کنسول دسترسی ندارید، برای بازی کردن چند گزینه مختلف دارید. گزینه اول،‌ جدا کردن جوی‌کان‌ها از طرفین کنسول و قرار دادن آنها درون گریپ مخصوص آنها است. گریپی که به صورت پیش‌فرض درون جعبه کنسول قرار دارد و شما با قرار دادن جوی‌کان‌ها در آن، وسیله‌ای شبیه به یک کنترلر ایکس‌باکس خواهید داشت. گزینه دوم، این است که هرکدام از جوی‌کان‌ها را در یک دست بگیرید و بدون گریپ، به انجام بازی بپردازید. ممکن است این نوع بازی کردن در نگاه اول کمی ناراحت به نظر برسد اما اگر به آن عادت کنید، می‌بینید که این نوع بازی کردن در نوع خود بسیار لذت‌بخش است. نینتندو برای اینکه بتواند کنسول را به یک تجربه قابل حمل نیز تبدیل کند، مجبور بوده که جوی‌کان‌ها را بسیار کوچک طراحی کند که همین مسئله باعث شده دکمه‌های این کنترلرها خیلی نزدیک به هم باشند و برای کسانی که دست‌های بزرگی دارند و قصد دارند که برای مدت طولانی بازی کنند، ممکن است دردسر ساز شود. به همین دلیل است که در کنار سوییچ، نینتندو گزینه‌ای به نام کنترلر حرفه‌ای نیز قرار داده است که علاقمندان باید آن را به صورت جدا تهیه کنند. این کنترلر، ظاهری شبیه به کنترلر ایکس‌باکس وان داشته و فوق‌العاده ارگونومی خوبی دارد. اگر قصد دارید که برای مدت طولانی بازی کنید، بدون شک باید با پرداخت 70 دلار، این کنترلر را تهیه کنید.
درباره نرم‌افزار سوییچ، حرف زیادی نمی‌توان زد. کاملا مشخص است که این نرم‌افزار تا کامل شدن راه بسیار زیادی در پیش دارد و می‌توان انتظار داشت که با بروزرسانی‌های نرم‌افزاری، قابلیت‌های زیادی به آن اضافه شود. در حال حاضر، این سیستم عامل سوییچ،‌ هیچ ویژگی‌ چندرسانه‌ای مانند اپلیکیشن‌های مختلف یا حتی مرورگر وب ندارد و تنها کارهایی که می‌توانید با آن انجام دهید اجرای بازی، جستجو در فروشگاه الکترونیکی نینتندو، تنظیمات و مشاهده عکس‌هایی است که طی بازی گرفته‌اید. پشتیبانی از هارددیسک اکسترنال، اپلیکیشن‌های مختلف، مرورگر اینترنت و موارد بسیار دیگری که در کنسول‌های دیگر موجود است، از مواردی است که کمبود آنها در سیستم عامل سوییچ دیده می‌شود و می‌توان تقریبا مطمئن بود که بسیاری از این موارد در طول زمان به سوییچ اضافه شوند. یکی دیگر از ویژگی‌های جالب نینتندو که هنوز به صورت کامل راه‌اندازی نشده است، ویژگی‌های آنلاین آن است. برای تجربه آنلاین بازی‌ها، نینتندو نیز تصمیم گرفته که مانند سونی و مایکروسافت، برای استفاده از خدمات آنلاین، از گیمرها حق اشتراک دریافت کند با این حال برای مدتی این سرویس برای همه افراد رایگان است.
نینتندو با کنسول سوییچ نشان داد که هنوز هم بازی را بهتر از هر شرکت دیگری درک کرده است و هنوز می‌تواند یک محصول سرگرم‌کننده تولید کند. ممکن است سوییچ از لحاظ سخت‌افزاری در برابر کنسول‌های دیگر نسل هشتم ضعیف‌تر باشد، اما به طور کل، جامعه هدف نینتندو، گیمرهایی است که با این شرکت ژاپنی بزرگ شده‌اند و گیم‌پلی،‌ خلاقیت و نوآوری را برتر از هر قدرت سخت‌افزاری می‌دانند. نینتندو سعی دارد با سوییچ هم مانند دیگر کنسول‌هایش، تجربه منحصربفردی را برای گیمرها رقم بزند و سخت‌افزار سوییچ نشان داده که این توانایی را دارد. اما مهم‌ترین نکته‌ای که عامل موفقیت یا شکست یک کنسول است، بازی‌هایی است که برای آن عرضه می‌شوند. در زمان نوشتن این بررسی، 12 بازی برای سوییچ در دسترس قرار داشت که به غیر از زلدا که نشان داد دست کمی از یک شاهکار ندارد، بقیه بازی‌ها، تجربه‌های معمولی‌ای هستند و نمی‌توانند از پتانسیل سوییچ به صورت کامل استفاده کنند اما هنوز اول راه است و اگر نینتندو بتواند نظر توسعه‌دهنده‌های Third Party را جلب کند و آنها را مجاب کند که برای سوییچ بازی بسازند، قاعدتا این کنسول می‌تواند در طولانی مدت به موفقیت دست پیدا کند.