به گزارش پایگاه خبری «عصر کالا» به نقل از ایسنا، آمارهای رسمی منتشر شده گویای آن است که طی سال‌های گذشته همواره صادرات اجاق گاز روند رو به رشدی را دنبال کرده و در سال 1395 این رقم به بالاترین حد خود یعنی 17.7 میلیون دلار رسیده است. در حالی که میزان صادرات کشور در سال 1394 در این حوزه معادل 14 میلیون دلار بوده است.

کشورهای عراق، افغانستان، امارات متحده عربی، تاجیکستان و ترکیه عمده بازارهای صادراتی ایران بوده‌اند که به ترتیب عراق سهم 47 درصدی، افغانستان 26 درصدی، امارات متحده عربی هشت درصدی، تاجیکستان چهار درصدی و ترکیه سه درصدی داشته‌اند.

البته در سال گذشته 9.8 میلیون دلار هم اجاق گاز وارد شده است که عمده صادرکنندگان این کالا از ایتالیا 50 درصد، چین 24 درصد، ترکیه 17 درصد، عمان سه درصد و امارات متحده عربی سه درصد بوده است. طبق آمارهای منتشر شده در سال 2016 میلادی در سراسر جهان 7.6 میلیارد دلار سودآوری صادرات اجاق گازها بوده که عمده صادرکنندگان این بخش چین، ایتالیا، مکزیک، آمریکا و ترکیه بوده‌اند. عمده واردکنندگان این کالا نیز آمریکا، آلمان، فرانسه، کانادا و انگلیس به شمار می‌روند.

اما واردات بی‌رویه محصولات مشابه فاقد کیفیت، محدود بودن دامنه بازارهای هدف، بالا بودن هزینه مشارکت در نمایشگاه‌های خارج از کشور، عدم سیاست‌های حمایتی و تشویقی جهت برندسازی محصولات تولیدی و صادراتی، توان پایین رقابت پذیری محصولات تولیدی کشور با رقبای خارجی به دلیل استفاده از تکنولوژی برتر، هوشمندسازی و استفاده از زیرساخت‌های الکترونیکی، عدم سرمایه‌گذاری خارجی جهت انتقال تکنولوژی برتر، عدم حمایت دولت از حضور شرکت‌ها در نمایشگاه های بین‌المللی تخصصی، فقدان استراتژی مشخص صادراتی، کوتاه‌مدت بودن و تغییرات زیاد در قوانین و مقررات صادرات، پایین بودن نرخ پایه ارزش صادراتی محصولات لوازم خانگی، متناسب نبودن نرخ ارز با نرخ تورم کشور و همچنین متناسب نبودن استاندارد کالاهای صادراتی با استاندارد کشورهای هدف از جمله معضلاتی است که بر سر راه صادرات این کالا وجود دارد.

در حوزه تولید نیز این صنعت با مشکلات متعددی مواجه است که از جمله آنها می‌توان به نوسانات قیمت و بالا بودن تعرفه واردات مواد اولیه، عدم نظارت صحیح بر کیفیت کالا، مشکل در تصفیه دیون و بدهی های بانکی، بالا بودن قیمت تمام شده، مشکل نقدینگی و تامین منابع مالی مورد نیاز، عدم بهره‌برداری لازم از توان تولیدی و استفاده حداکثری از ظرفیت های موجود، ضعف برنامه‌ریزی جهت نسب ظرفیت‌های تولیدی محصولات متناسب با تقاضای بازار، نبود اتصال به زنجیره ارزش جهانی، ضعف برنامه‌ریزی به جهت هوشمندسازی و استفاده از زیرساخت‌های الکترونیکی در محصولات صادراتی و ورود کالاهای لوازم خانگی به صورت قاچاق اشاره کرد.